What' s on @ Beton7

Θεατρική παράσταση | Lulu 2.4  The Serial
Έκθεση | MHTyHR/RHyTHM
Συναυλία | Κωνσταντίνος Σφέτσας & Νέλλη Σεμιτέκολο
Φεστιβάλ Κάτω από τις Γραμμές 2014

Επιστροφή στις Θεατρικές Παραστάσεις

 

"Μπετόν" του Τ. Μπέρνχαρντ σε μετάφραση Αλέξανδρου Ίσαρη και ερμηνευτή τον Πέρη Μιχαηλίδη ξανά στο Beton7 

Ημερομηνίες παραστάσεων: 8, 9, 15, 16, 22, 23 Οκτωβρίου 2014
Ώρα: 21.00 
Διάρκεια: 55 λεπτά
Τιμή Εισιτηρίου: 10€ & 5€ Φοιτητικό, Μαθητικό, Ανέργων

Μετά την επιτυχημένη περυσινή παρουσίασή του "Μπετόν"  στη σκηνή του Beton7 και στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης, επανέρχεται για 6 συλλεκτικές παραστάσεις τον Οκτώβριο.

Μπετόν: ένας φιλοσοφικός μονόλογος έντονα αυτοβιογραφικός με χιουμοριστική τραγικότητα, κι ένας διαλογισμός πάνω στην ύπαρξη και το θάνατο. Μια ουσιαστική εξομολόγηση και μια συνεχής προσπάθεια επανάστασης ενός ήρωα που συγκρούεται μ' έναν κόσμο που μισεί και αγαπά ταυτόχρονα.

Μια παράσταση βασισμένη σε αποσπάσματα από το πεζογράφημα του Τόμας Μπέρνχαρντ "Μπετόν".

Τα πεζογραφήματα και τα θεατρικά έργα [του Τόμας Μπέρνχαρντ], είναι ιστορίες αρρώστων που κινούνται στα όρια της τρέλας και της αυτοκαταστροφής, καθώς πορεύονται προς το θάνατο. Η ζωή είναι θανατηφόρα αρρώστια και συνεπώς δεν έχει νόημα, ούτε ελπίδα. Είναι τραγική, όπως ταυτόχρονα είναι και γελοία. Όποιος το συνειδητοποιεί αυτό, νιώθει διπλά μόνος: από τη μία είναι αποκλεισμένος από την υποκριτική, αξιολύπητη κοινωνία, που ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος και την εξουσία κι από την άλλη είναι εγκλωβισμένος στο εγώ του, που δεν είναι σε θέση να του δώσει καμίαν απάντηση. Οι ήρωες του Μπέρνχαρντ απαιτούν την τελειότητα, γι’ αυτό και είναι εκ των προτέρων καταδικασμένοι να αποτύχουν [HANNELORE OCHS]

Συντελεστές
Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης
Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαρία Γίτσα
Video –φωτογράφιση: Νικόλας Σταυρόπουλος 
Συνεργάστηκε η Αγγελική Γκαλμπένη
Ερμηνεύει ο Πέρης Μιχαηλίδης

Έγραψαν για την παράσταση:

«Λιτός και συγκεντρωμένος ο Μιχαηλίδης κατάφερε να αποδώσει με αξιώσεις ένα δύσκολο μονόλογο (η ωραία μετάφραση του θεσσαλονικιού ποιητή Αλέξανδρου Ίσαρη, 1988). Δεν ήταν μια διεκπεραιωτική ανάγνωση, αλλά μια ερμηνεία στην οποία πίστεψε πρώτα από όλα ο ίδιος. Σαν να τη χρειαζόταν. Μέσα σε εξήντα λεπτά πέτυχε να σκιτσάρει αδρά όσο και ουσιαστικά, τις σκέψεις του ήρωα γύρω από ένα κόσμο που  μισεί και αγαπά ταυτόχρονα. Με χιούμορ, όπου το επέβαλλε η αφήγηση, με τραγικό ύφος αλλού, με ειρωνεία, με περιπαιχτική διάθεση, έκανε ένα επιδέξιο σλάλομ στα δύσβατα μονοπάτια του Αυστριακού συγγραφέα, τον οποίο ο Ίταλο Καλβίνο αποκάλεσε το 1978, «το μεγαλύτερο συγγραφέα παγκοσμίως».
Σάββας Πατσαλίδης,  Αγγελιοφόρος της Κυριακής, 6/04/2013

«Σε μια προσεκτική και έξυπνη επιλογή αποσπασμάτων από το έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ, ο Πέρις Μιχαηλίδης,  με εξαιρετική άνεση διεκπεραίωσε ένα δύσκολο θεατρικό εγχείρημα, μετασχηματίζοντας φιλοσοφικές λέξεις και νοήματα σε ρέοντα λόγο και σωματικά μηνύματα επιδέξια και πειστικά.»
Βαγγέλης Ραφτόπουλος, Θεσσαλονίκη – Πολιτισμός, Απρίλιος 2014

Ο ήρωας του Τόμας Μπέρνχαρτ ζεί μέσα από την αναστολή της επιθυμίας του. Αναπνέει μέσα από τη δυναμική συντήρηση της φαντασίωσης του, που δεν είναι άλλη από το αυτή που τον ωθεί στο να γράψει ένα μεγάλο έργο, ένα έργο ζωής, το έργο της ζωής του. Η διεκδίκηση του στόχου του αποτελεί παράλληλα και τον επίπονο ευνουχισμό του, αυτόν που σε κάνει να θες να τα βάλεις με τον πατέρα, αυτόν που σε κάνει να θες να μείνεις στην αγάπη της μητέρας. Η εξειδανικευμένη σκιά του πατέρα και η εξειδανικευμένη αγάπη της μητέρας είναι τα στοιχεία που του δένουν τα χέρια, που τον κάνουν να μην μπορεί να γράψει ούτε μία σελίδα, που τον κρατούν δέσμιο της πιο ελπιδοφόρας φαντασίωσης, της φαντασίωσης του να μην κάνεις τίποτα, μόνο να σκέφτεσαι πως να μην χάσεις ούτε σταγόνα φαντασίωσης. Και αυτό είναι οδυνηρό, γιατί φλερτάρει έμμονα με την απώλεια. Ο έρωτας του με την απώλεια είναι πιο δυνατός από οτιδήποτε άλλο. Είναι μία δυναμική μελαγχολία, μια τεράστια απόλαυση που συντηρεί το υποκείμενο μέσα σε ένα δυσθεώρητο, σιωπηλό, εσωτερικό άγχος. Τα τελετουργικά του πρωταγωνιστή μας δεν είναι ικανά να συγκρατήσουν αυτό το άγχος. Ούτε και η χημεία, η αγαπημένη του επιστήμη, είναι ικανή να τα βάλει με την έμμονη συντήρηση της ασθένειας που ο ίδιος ανατροφοδοτεί. Αχγος, αναστολή της επιθυμίας, δυναμική συντήρηση της φαντασίωσης, μπετόν, κρύο, θανατικό, ψυχρό μπετόν…κι’αν σπάσει? Αν φύγει η μοναξιά, αν φύγουν οι σκιές, σε έναν άνθρωπο που δεν παραληρεί γιατί αγαπάει την πραγματικότητα και δεν μπορεί να πραγματοποιήσει γιατί πια δεν θα έχει νόημα? Ελπίδα και Εμμονή: και τα δύο γράφονται με Ε

Εμμανουήλ  Κωνσταντόπουλος
Κλινικός ψυχολόγος – ψυχαναλυτής

Το μπετόν προκύπτει από τη συναρμογή ετερόκλιτων υλικών με τη βοήθεια μιας συγκολλητικής ουσίας συνθετικής προέλευσης. Ως υλικό είναι συμπαγές, αδιαφανές και διαθέτει το χαρακτηριστικό του να μονώνει αυτό το οποίο περιβάλλει. Ο πρωταγωνιστής του ομώνυμου μονολόγου του Τόμας Μπέρνχαρτ αισθάνεται ότι βάλλεται από δύο πλευρές : έξωθεν, από την αδελφή του, τη μοναδική εκπρόσωπο της οικογένειας που μοιάζει να δραπέτευσε από το οικογενειακό «μαυσωλείο» και του επισημαίνει πως το λάθος του είναι «που δεν κάνει πια περιπάτους»…ένδοθεν, από το ίδιο του το σώμα, που βασανίζεται από μια μυστηριώδη αυτοάνοση ασθένεια των πνευμόνων, την οποία ο ήρωας προσπαθεί να ανακουφίσει με τη συνδρομή της χημείας. Το πνεύμα του λαχταρά να εμπνευστεί, να δημιουργήσει, να ταξιδέψει, παραμένει όμως παγιδευμένο σε ένα σώμα έγκλειστο στους περιορισμούς των ψυχοσωματικών παθών του και σ’ ένα σπίτι που «δεν ήταν άδειο, αλλά νεκρό». Ο ήρωας «κατοικείται» από τους νεκρούς του. Είναι τόσο παθιασμένα ταυτισμένος μ’ αυτούς, που δεν μπορεί να έχει την απειροελάχιστη απόσταση που θα άνοιγε μια χαραμάδα στην «μπετόν αρμέ» (η λέξη προς λέξη μετάφραση από τα γαλλικά θα ήταν «οπλισμένο σκυρόδεμα») μελαγχολία του. Ο τσιμεντένιος τοίχος αποτελεί συγχρόνως το έρεισμα που απαλύνει το άγχος του και την αμυντική γραμμή που – ανεπαισθήτως;- τον αποκλείει από τον κόσμο. Όπως στα όνειρα οι ονειρικές σκέψεις εμφανίζουν εικόνες στη θέση άλλων εικόνων, χώρους στη θέση άλλων χώρων, που λανθάνουν, ο ήρωας μεταφέρεται σ’ ένα ονειρικό ταξίδι σ’ έναν άλλον τόπο, ξένο και μακρινό, όπου αλλόκοτες φιγούρες διαδέχονται η μια την άλλη σ’ ένα χορό θανάτου κι ενταφιάζονται κάτω από τσιμεντένιες πλάκες. Το παραλήρημα «θα ήταν μια κάποια λύσις». Μια λύση που θα μπορούσε ίσως να θραύσει το μπετόν, διασκορπίζοντας τα στοιχεία που το συνέθεσαν. Η πιθανή οδός διαφυγής υποδεικνύεται από τον ίδιο τον αφηγητή, όταν λέει πως έτρεξε στο τρελοκομείο που συνόρευε με το νεκροταφείο να καλέσει από κει ένα ταξί, «γιατί από το νεκροταφείο κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον». Όμως ο ήρωας του Μπέρνχαρτ δεν παραληρεί. Για ακόμα μια φορά, μέσα στη σιγουριά της επανάληψης, καταπίνει βιαστικά τα χάπια του και πέφτει για ύπνο…

Ατσαλάκη Αμαλία
Ειδική Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτριας Μέσω Τέχνης

Τόμας Μπέρνχαρντ
Bookpress 2012

Η ισόβια δυστυχία ως κατάρα του σκεπτόμενου ανθρώπου είναι το θέμα που επανέρχεται συνεχώς στα βιβλία του Τόμας Μπέρνχαρντ.

Η λέξη που χαρακτηρίζει τον Μπέρνχαρντ είναι η λέξη πολεμική. Οι κεντρικές μορφές των πεζογραφημάτων και των θεατρικών του έργων είναι άνθρωποι –συνήθως μεγαλομανείς διανοούμενοι, καλλιτέχνες ή επιστήμονες– οι οποίοι σε συνθήκες απόλυτης μόνωσης εκτοξεύουν, υπό μορφή εμμονικού μονολόγου, τις απόψεις τους για τον κόσμο. Και οι απόψεις αυτές είναι κατά κανόνα απορριπτικές κάθε πυλώνα της «χυδαία μικροαστικής» καθημερινότητας.
«Το σφάλμα, η απάτη και πάνω απ’ όλα η αποτυχία των οικογενειακών δεσμών, της σωματικής υγείας, της κοινωνικής προόδου, της προσωπικής και καλλιτεχνικής φιλοδοξίας– ορίζουν τους αφηγητές αυτούς».
Ο εκτεταμένος μονόλογος είναι το βασικό αφηγηματικό όχημα του Μπέρνχαρντ. Ως θεμελιώδες κείμενο για τον ίδιο, το Υπόγειο μοιάζει να είναι εκείνο το έργο του Ντοστογιέφσκι που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στον Μπέρνχαρντ.
Η ουσιώδης συνεισφορά του στη λογοτεχνία του 20ου αιώνα, είναι η γλώσσα του. Η πραγμάτευση των εμμονών που ταλαιπωρούν τους βαθιά ψυχαναγκαστικούς, προβληματικούς ήρωές του ώθησε τον Μπέρνχαρντ στην αναζήτηση μιας φόρμας που αφενός να διαφοροποιείται από τους παραδεδομένους κώδικες της συμβατικής λογοτεχνίας και αφετέρου να αποδίδει στην πληρότητά του αυτόν τον παραληρηματικό χαρακτήρα.
Επεξεργάστηκε μια γλώσσα γεμάτη επαναλήψεις, μηρυκασμούς και αναμηρυκασμούς λέξεων και φράσεων και περιδινήσεις νοημάτων που στροβιλίζονται σπειροειδώς γύρω από την εκάστοτε βασική ιδέα. Η προσωπική αυτή γλώσσα του Μπέρνχαρντ, που αποδεικνύεται το καταλληλότερο μέσο απόδοσης του ψυχισμού των χαρακτήρων του, αντλεί από τη μουσική, την οποία επίσης σπούδασε και η οποία είναι συχνά παρούσα στο έργο του. Όπως ένα έργο κλασικής μουσικής, έτσι κι ένα μυθιστόρημα του Μπέρνχαρντ αναπτύσσεται γύρω από ένα θέμα με παραλλαγές, επαναλήψεις, παύσεις, κρεσέντο και ντεκρεσέντο.

Iλαροτραγωδία και οι μηχανισμοί της

Εγώ, όταν τα πράγματα είναι βαρετά ή πολύ τραγικά, ανοίγω ένα από τα βιβλία μου και γελώ μ’ αυτά πιο πολύ από καθετί άλλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω γράψει και σοβαρές προτάσεις, ενδιάμεσα, για να συγκρατούνται οι αστείες προτάσεις: γιατί αυτές είναι η κόλλα. Το σοβαρό είναι η κόλλα στο κωμικό μου πρόγραμμα “Τ. Μπερνχαρντ”
Η δυναμική εναλλαγή του τραγικού και του κωμικού στοιχείου ορίζει το έργο του Μπέρνχαρντ.
Ο Μπέρνχαρντ δομεί τα κείμενά του ως κωμωδίες με τρεις τρόπους:

Πρώτον, δια της υπερβολής του ύφους του, που φτάνει σε ακρότατα σημεία έντασης, έως την υστερία. Τίποτε στα έργα του δεν υφίσταται σε μέσο βαθμό –όλα θα υπάρχουν είτε στη μέγιστη ένταση είτε στο ναδίρ. Η υπερβολή στον Μπέρνχαρντ είναι ο κανόνας.

Δεύτερον, δια της ακραίας, εμμονικής, υπό μορφή σφυροκοπήματος επανάληψης. Η επανάληψη αφορά τρία στοιχεία: λέξεις και φράσεις που αποτελούν τις έννοιες-κλειδιά, αναλόγως του έργου• θεματικές, οι οποίες είναι κατά κύριο λόγο παρόμοιες από μυθιστόρημα σε μυθιστόρημα κι από θεατρικό έργο σε θεατρικό έργο. Πρόκειται για την «παραλυτική και ακατανόητη παρουσία του θανάτου εντός της ζωής» τέλος, την αφηγηματική τεχνική – στα μυθιστορήματά του ο αφηγητής δεν εκθέτει τις δικές του σκέψεις, απλώς επαναλαμβάνει λεγόμενα τρίτων, συνήθως μιας προσωπικότητας υπό την επιρροή της οποίας βρίσκεται και ενίοτε προσπαθεί να ξεφύγει.

Τρίτον, δια της συνεχούς αυτοϋπονόμευσης, αυτοακύρωσης και αντίφασης. Εύκολα διαπιστώνει κανείς αντιφάσεις, απολύτως μεθοδευμένες από το συγγραφέα.

Οι παραπάνω τεχνικές καθιστούν γκροτέσκα και εν τέλει μη πειστικά τα όσα, ομολογουμένως, σε πρώτη ανάγνωση μοιάζουν αναντιρρήτως απαισιόδοξα, κυνικά, μηδενιστικά, μισανθρωπικά και τραγικά.

Η ακραία στιλιζαρισμένη τραγωδία του οδηγείται εσκεμμένα σε ιλαροτραγωδία και καταλήγει σε ένα, κατά το συγγραφέα, «κωμικοφιλοσοφικό πρόγραμμα» που υπονομεύει το αρνητικό στοιχείο, «διατυμπανίζοντας την κατάθλιψη και ταυτόχρονα πνίγοντάς τη στα γέλια»

Αντίστιξη και κατάφαση

Ο Μπέρνχαρντ αξιώνει αντίσταση και αμφιβολία. Τέλος, το ίδιο του το έργο είναι η βασικότερη απόδειξη θετικότητας. Όταν κανείς αναγάγει σε βασική του θέση ότι «όλα είναι γελοία αν αναλογιστούμε το θάνατο» και ότι όλα όσα πράττει και γράφει στερούνται νοήματος, όταν κεντρικό θέμα σε όλο του το έργο είναι ο θάνατος, η ασθένεια, η αυτοχειρία και η ματαιότητα, κι ωστόσο παραμένει, παρά τις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, ζωντανός, ενεργητικός και δημιουργικός, τότε έχει συλλάβει την τέλεια αντίθεση, ακυρώνοντας την με κάθε τρόπο διακηρυσσόμενη αρνητικότητά του.




 

 

Πολυμέσα

Αρχική  |  Επικοινωνία  |  Beton7ArtRadio  |  Copyright © 2015. All Rights Reserved.

Κατηγορίες

Το Beton7

Το BΕΤΟΝ7 είναι Κέντρο
Τέχνης και Πολιτισμού.


Διαθέτει αίθουσα τέχνης,
χώρο παραστάσεων και καφέ,
στην περιοχή Βοτανικός
και στοχεύει να παρουσιάσει
πολιτιστικά γεγονότα (θεατρικές
παραστάσεις, συναυλίες,
παραστάσεις χορού, εκθέσεις,
προβολές, σεμινάρια) και προσωπικότητες
από την ελληνική και διεθνή
καλλιτεχνική κοινότητα.

Επικοινωνία

Πύδνας 7
Αθήνα
Βοτανικός
11855

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
210 751 2625