Το Beton7 Gallery παρουσιάζει την έκθεση

“ΑΒΙΟ”

Καλλιτέχνες: Αγησίλαος Ρόμπολας, Αλέξανδρος Γαρνάβος, Ανδρέας Γαβριλιάδης, Αννα Μαρία Σαμαρά, Βάγια Χούχλια, Γαβριήλ Φτελκόπουλος, Γεωργία Δαμιανού, Γιάννης Βγόντζας, Γιάννης Ρομπολας,Δημήτρης Ανδρεοσόπουλος, Δημήτρης Βάβουρας, Εβίτα Παγωνα, Ειρήνη Πουλιάση, Ελενα Κοτριδου, Ελίνα Γεροντη, Θεοδώρα Μιχελοπούλου,Ιωσηφίνα Μακρή, Κυριάκος Μπουρνας, Μαρί Θεοφίλου, Μαρία Ζουρου, Μαρίνα Αραβανή, Νικολέτα Τσαντίκη, Νίκος Καρναμπατίδης, Ολγα Μπόγδανου, Χαρά Τζεβελέκου, Χάρης Κόντοσφύρης, Χρυσοβαλάντω Γεωργίου, Νικόλ Οικονομίδου

Επιμέλεια εκθεσης: Lo.Ve (Long Vehicle)

Εγκαίνια: 25 Οκτωβρίου 2016, 20:00

Διάρκεια: από 25 Οκτωβρίου – 18 Νοεμβρίου 2016 

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Παρασκευή, 14:00 - 19:00

Το Beton7 Gallery παρουσιάζει την έκθεση με τίτλο “ΑΒΙΟ ”. 

Η εντροπική φύση της φαιάς μας ουσίας. Η ανθρώπινη ανάγκη να βάλουμε τάξη στο χάος.

Όταν οι φυσικοί καλούνται να απαντήσουν στο τι είναι ζωή, αποφαίνονται πως τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι η πολυπλοκότητα και η οργάνωση. Επαρκούν αυτές οι δύο συνιστώσες για να καθοριστεί το σημείο, το όποιο η ανθρώπινη ουσία και το ον, βρέθηκαν κατά τύχη?

Η γνώση του τι είναι ο άνθρωπος, δεν σημαίνει ότι υπάρχει και κατανόηση σε αυτό που πραγματικά είναι. Βρίσκεται χαμένος μέσα στην ανθρώπινη απεραντοσύνη όπου βρέθηκε τυχαία και δεν καταλαβαίνει ότι είναι απλά ένα σημείο ενός άπειρου χρονοδιαγράμματος Η φυσική ανικανότητα  της ανθρώπινης αντίληψης να δεχτεί τον εαυτό του ως ένα σημείο ενός διαγράμματος χρονικού γίνεται αντικείμενο παρατήρησης ενόσω ο άνθρωπος γνωρίζει την παροδική του φύση. Λόγω της υποσυνείδητης αυτής του γνώσης προσπαθεί να είναι πάντα μία προβολή ενός κόσμου συγχρονικότητας και αναγκάζετε να ζει μέσα στην λιτότητα, ανασφάλεια και φόβο.

Η γραφειοκρατία, η εξαρτημένη εργασία, η ατελέσφορη εμπειρία, η ασυγχρονικότητα είναι η επιτελεστική λειτουργία του κόσμου. Ο Άνθρωπος οργανώνει θεσμούς χωρίς κάποια οντική ουσία (ανούσια) και γίνεται η ζωντανή προβολή τους για να κατακτήσει μια θέση στην αιωνιότητα. Όταν συνειδητοποιεί ότι το σημείο που βρέθηκε τυχαία δεν έχει πλέον ουσία, διατηρεί την καθολική του ύπαρξη σαν ανούσιο ον.

Όλα αποκτούν νόημα όταν ονοματίζονται και το ανούσιο αυτό του σημείου συμβαίνει όταν  δεν είναι αντιληπτή η συγχρονικότητα.

Συγχρονικότητα σημείου είναι αυτή η αναιτιώδη αρχή που συνδέει γεγονότα που έχουν παρόμοια σημασία ανάλογα με την χρονική τους σύμπτωση και όχι με την ακολουθιακή σειρά που εμφανίστηκαν Τότε γίνεται συγχρονισμός ανάμεσα σε νου και φαινομενικό κόσμο αποκαλύπτοντας την εντροπική φύση της φαιάς μας ουσίας.

Τι είναι πλέον η ανθρώπινη φύση, τι μας κάνει να ερχόμαστε σε επαφή με το πραγματικό μας τρωτό σώμα, είναι ο τρανσουμανισμος και η προσπάθειά να δημιουργήσουμε μια σύγχρονη εκδοχή μας, ή η λαιμαργία μας για την υστεροφημία.